Mendeetan zehar, gizarte-sistema hierarkizatu bat ezarri eta hobetu da, emakumeak bereizi eta zapaltzen dituena, emakumeek gizonekiko duten gutxiagotasunaren ideia faltsuaren pean.

Kontua ez da berdintasuna, edo, hobeto esanda, gizonen eta emakumeen arteko berdintasun falta. Benetan sinestezina eta etsigarria da sistema hori ezartzeko ez dela zalantzarik izan txostenak, legeak, debekuak eta teoria faltsuak sortzeko, emakumearen gaitasunik ezari buruz gezurra esaten dutenak, gizonen babespean eta edozein espazio publikotatik (hezkuntza, lana, herritartasuna, kirola edo herriko jaiak) urrun mantentzeko.

Nola asimilatzen da hori nerabezaroan edo institutuan aurkitzen denean?

Errealitatearekin topo egiten duten lau ikasle gazteren begiradaren eta ahotsaren bidez jakiten dugu hori, esnatuta, alai, jakin-minez, bizi diren mundua ezagutzeko eta ulertzeko gogoaren bidez.

Ezusteak etsipenari bide ematen dio, eta horrek nahasmena sortzen du benetan nortzuk diren eta bizi diren gizartean zein paper bete ahal izango duten jakiteko.

Haien indarrak, adimenak, bizitzari aurre egiteko gogoak, beren ikaskide gizonekin oso atzetik abiatzen direla ohartzen diren bitartean, hunkitu egiten gaitu, interpelatu egiten gaitu eta ispiluaren aurrean jartzen gaitu nor garen jakiteko.